Yıldırmaz, bu yeni çalışmalarını gerçekleştirirken Garcia Lorca’nın Theory and Play of the Duende(1933) adlı yazısından esinlendiğini belirterek şöyle anlatıyor: “Her çalışmamda bir adama söz konusu ve bu oluşumda bir ilham perisi yerine duende ile dans edilmektedir. Duende ölüm olasılığını görmezse çıkmaz ortaya… Fikirde, seste ya da harekette duende uçurumun kıyısında yaratıcıyla doğrudan dövüş tutmaktan hoşlanır. Yara açar ve hiç kapanmayan bu yaranın iyileşmesi sırasında insanın eserinde dahice olan, özgün olan ortaya çıkar. _Duende_’nin ortaya çıkması, her zaman eski yapılanmaların üzerine temellendirilmiş olan tüm biçimlerin kökten değişmesini öngörür. Bu karanlık sesler gizemlidir. Hepimizin bildiği bereketli toprağa gömülü kökler, bizim tarafımızdan görmezlikten gelinen ama içinden gerçek sanat olan şeyi çekip, çıkardığımız gizemler.”
Inspired from Garcia Lorca’s Theory and Play of the Duende (1933), Yıldırmaz explains the course of his artwork: “In each artwork a dedication is made by embracing duende rather than a muse. The duenda does not surface unless death is near by. In thought, sound and movement the duende enjoys a combat with the creator on the edge of a cliff. It leaves never healing scars and brings out that which is ingenious and unique within ones artwork. The emergence of duende is based on the radical alteration of the old. These dark voices are an enigma. They are roots buried within the fertile soils we all know but ignore, enigmas from which we pull out true art.”
